Brief bio sketch

Lloyd Haft (1946- ) was born in Sheboygan, Wisconsin USA and lived as a boy in Wisconsin, Louisiana and Kansas. In 1968 he graduated from Harvard College and went to Leiden, The Netherlands for graduate study in Chinese (M. A. 1973, Ph. D. 1981). From 1973 to 2004 he taught Chinese language and literature, mostly poetry, at Leiden. His sinological publications include Pien Chih-lin: A Study in Modern Chinese Poetry (1983/2011; published in Chinese translation as 发现卞之琳: 一位西方学者的探索之旅 in 2010) and A Guide to Chinese Literature (with Wilt Idema, 1997). His liberal modern Dutch reading of Laozi's Daode jing was published as Lau-tze's vele wegen by Synthese in September 2017. His newest books in English are translations: Herman Gorter: Selected Poems (Arimei Books, 2021), Zhou Mengdie: 41 Poems (Azoth Books, 2022), and Totally White Room (Poems by Gerrit Kouwenaar, Holland Park Press, 2023). He has translated extensively into English from the Dutch of Herman Gorter, Gerrit Kouwenaar, and Willem Hussem, and from the Chinese of various poets including Lo Fu, Yang Lingye, Bian Zhilin and Zhou Mengdie.



Since the 1980s he has also been active as a poet writing in Dutch and English. He was awarded the Jan Campert Prize for his 1993 bilingual volume Atlantis and the Ida Gerhardt Prize for his 2003 Dutch free-verse readings of the Psalms (republished by Uitgeverij Vesuvius in 2011). His newest books of poetry in Dutch are Intocht (Introit) and Beluisteringen (Soundings), published by Uitgeverij Van Warven in November 2023.



After early retirement in 2004, for a number of years Lloyd Haft spent much of his time in Taiwan with his wife Katie Su. In June 2019 he was named a Distinguished Alumnus of National Taiwan Normal University. In addition to writing and translating, his interests include Song-dynasty philosophy and tai chi. For many years he sang in the choir of a Roman Catholic church of the Eastern Rite in The Hague.



Friday, February 25, 2011

且把言語翻了...(以此齋詩譜一首)


秋天的一個下午, 我在台灣的打狗看著一排梧桐類的樹, 忽然讓我想一年前在荷蘭Gouda 城的一個傍晚
漢樂逸荷語詩作、 蘇桂枝合譯

且把言語翻了...
Dagou 裡面聽 Gouda,
「打狗」就是「高達」 !
喚醒著
秋天我在 Gouda
從火車站醒出來...
四面閃閃翻翻地
是梧桐樹的葉子
一把一把拿著我,
提著我
提到它的高處...
葉子都是我那燃燒的手
被提鍊的
被燒鍊...
給它燒個翻 !
翻到開了,
開到深處
也是根處,
瞬間跨了紅塵語海
回到此岸來,
伸到彼岸去。


荷語原文201012月登載於紅銅雜誌 .

Thursday, February 24, 2011

以此齋詩譜三首


(一)鄉村客運
       ──於美國

從公共汽車裡我望見
一位打著蝴蝶領結的男孩
站在翠綠的柳枝下;

他在哭泣,身體彎曲
四下裡的寂靜很合他的身材
緊繃而適宜。
我知道是我:
他將自己的痛苦緊緊地貼近自己
猶如將花朵緊貼在他的胸口。

照料他的貴婦──
不是柳樹,卻在柳陰中──
我自己就是她,那個在一種綠色的灰暗裡

向下的懸垂,
壟罩整個汽車的雨水
帶著篤篤的,聽得見的壓抑。

雖然他知道這一切,但那位乘客
(我自己仍然是)無法避免
突然間另一個人在身後

站起,從他的口袋中
掏出一枚金飾
交給司機

──也無法避免在此之後雨水
下得沒完沒了越來越迅猛,灰暗
下得沒完沒了持續下去。


(二)冰雹
    ──於北京

可以發生得如此突兀:
像現在天空滿是
由水變成的石頭。

是由於南方的湖水,
西部的沙漠嗎?
不要在地球上尋找解釋,因為

這是現實。
因此每人都戴着
面具。 平靜、耐心,

遠在上萬條街道的
角落上空,
有一輛白色公共汽車一動不動。


(三)相片

為了能夠抓住你
我不得不將你
減少一維:深度。

不要驚訝,此時你
在我的拘押中變成另一個人──

你一向如此
(雖然我從未用雙手抓住過你)。


漢樂逸荷語原著,中文轉載自馬高明、柯雷編譯之《荷蘭現代詩選》,1988年,桂林市漓江出版社。

from Atlantis 2 (poems)


(1)   On the Way

Isn’t it true I tried?
Didn’t my fingers burn with sun
even inside the window,

even beside my flat face
merging with the glass from long looking?
That the train keeps moving is
cliché, tracks rusting etcetera.
Those I know. What I have never known

is how to sing with the weeds even
after they pass, right on the pane

take on what’s left of light:
one big dried smashed still-gold flower
matching my face for wideness.


(2)   Terrace Lunch

Upon my very lips the hornet
wanders, seeking sweetish crumbs
in what the sun has baked of blood.
With my hump of bread
at terrace tabletop, I represent the loaves
and fishes of one lone.

Dry, certain her tread
on what so red can still be traced
in silence’s environ,
sweeping tail and talon soft
across the two where all my truth issues.

Beast, help me. Hunger with this man
who hopes and whispers in an offal wind:
flesh fades on blueing grains
of what I needing leave behind. Seek:
bite, but keep me coming red.


(3)   When I Sent You Off

You looked at the fountain, saying
I was most myself where spray leaping
tried to merge with sky and failed,

where the rising arc nearly fitted
into such terribly descending
reds and bones, old stiff-standing rainbow

our ancestors worshipped as promise,
patter, anything but dead water
falling in place, painting my white beer

brown and your tea subtle.
We were waiting and knew it, watching
passersby under the same plane trees

my forebears had no name for even.
I was about to bring you away,
wish you away like wishing

spatters at least might hit, stain somewhere
skies, seekers.

--Lloyd Haft (from Atlantis, Querido 1993)

Wednesday, February 23, 2011

以此齋詩譜四首

漢樂逸荷語詩作、徐天就合譯

  
(一)中途站

我把手放在你膝蓋上
膝蓋就不見了。我只是
把手放在空氣中,

下午的事情總是這樣。
唉,我希望能做到,
不觸摸你,

不填補那偶爾會展出膝蓋的
一片虛空,
在下午的一瞬間。


(二)吸新鮮空氣

是否要告訴你
我們的散步令
盲人重見光明
痲瘋患者痊癒?

還是說:「我們經過的地方仍是兒童樂園」?
(小女孩,坐蹺蹺板
升至最高之處,向你驚笑。)

從行人道上的裂痕,你能見
地球口渴,懇求,
崩裂,和我們的到達。

「一個星球的危機
是否依然應著我們的慢步而起?」
爾言之矣
小女孩又腳踏實地了。


(三)跳欄比賽

如悲傷是一種體育運動
而不是生存方式,

你的離去
便是一塊滿佈障礙的空地
而不是空氣。

連我,
按我的本性,也起步,我,
「越弱越強」──

會跳過所有欄架。或一敗塗地。
如我在柔軟的跑道上
絆倒──當然會躺下──

我會仰望
彩雲,像虞美人
一樣美,滿天。

可惜,我不是這樣躺著,我在
呼吸,綠草也
離去了,你沒有留下任何障礙。


(四)賣蘋菓的女小販
-寫於上海


第一次讀到,
片刻不能呼吸──

這古代詩
涉及一隻雌鹿在森林
死於地上,在
三春來臨之際

你販賣蘋菓
與其無關:
我想吃一隻
在你的攤子,你的條箱上
沒有掛著銅鈴,
沒有玉佩

我需要的只是一隻蘋菓,
一隻金黃,普通的:
請幫我包起來

如許可的話,請把它放在
落葉之間,白蘆葦
在下,在上


轉載自焦風月刊第422期,1989年元月
荷語原文1984年登載於荷蘭Querido出版社之《Brandende lisdodden,香蒲在燃燒》。

Tuesday, February 22, 2011

from Atlantis 1 (poems)


(1)   Coffee on the Lawn

That the chair is white; that a cigarette
package is green is not my joy. Blues,
clouds heaving off-white,
skies are not my truth. What I remember
is shaped, holds as a garden.

There you came with cups and tray,
all my strength a tremor finding
place in your pulse. Like the magpie’s tail
your wrist moved as a rudder in silence,
ebbing me to where I dwell knowing.


(2)   Pledge

You opened wide your hands
and spread them linen-bright across
the wind-smooth table of your knees

the way thick bloodleaves of the maple
 place where even the dust reposes –
open their veins a net,
breeze-chimed hammock at the sun’s wayside.

Unlike that gold-fatigued old rover
I laid my face frank in your keeping
– rest, highwayless at last –
finding in your breath my pillow

as my palm rounded perfect to fit
your anklebone’s immeasurable coin.

--Lloyd Haft (from Atlantis, Querido 1993)

Li Shenquan 李神泉 in memoriam (gedichten)


‘Wie er lang mag staan is rijk...’

Li Shenquan 李神泉 in memoriam

I.

‘Wie er lang mag staan is rijk’ –
zo heette het onder de bomen.
Waar ze ’t hoogst werden
vingen zij bij vallend blad nog
goud: laatste spranken
van een ondergaande zon.

Niet zo onder ons.
Wie hier pas komt is
hoog, staat
open: vangt
wat er komt. Of
komen kán. Want

alle komen is van wind.


II.

Niet ingeschreven. Inge-
waaid krijgt de den groen,

kromt de tak donker.
Waaien doet worden, laat ook ont-
worden want adem

is niet altijd in –
adem gaat als licht

uit, vlug,
met de wind mee

daar: waar de tak al af-
lopend wijst.


III.

Wat je van de wind
naziet is de boom
die hij leegde

want alle vorm is nagelaten:
wordens wees,
wezens wrak,

tak waar toen de één en vreemde
vogel bijna bleef
die bij ons lichtte.

--Lloyd Haft
december 2010



De foto is van het waterverfschilderij 'Als edelst geldt lang leven' van Li Shenquan. Dank aan:
http://tw.myblog.yahoo.com/jw!vOVuWO2UFRs4U0M3rU0nVL8jCw--/article?mid=2656

Sunday, February 20, 2011

悼念李神泉先生詩三首

站久者 

漢樂逸荷語詩創作、蘇桂枝合譯

(一)

  傳達著
佇立久久者  幸福
樹木之頂
落葉之際
抓到  落日閃閃金雨

人類則不同
初萌者 崇高
盛開者  迎接未來
即將來者  是啥?
咻咻 霎霎
是風?!

所有來者
唯風是聽!!


(二)

松樹之綠
非寫也,吹也
枝之棕色,亦然
  使之存
  使之亡
宛如人之呼吸:吐、納

吹出之氣,熄滅之光
隨著風、緣著枝
至尖端
至那  指標之處


(三)

看不見風
樹的樣子,卻是風的後射
是那吹空的樹

凡有形者  皆是後射之影像
成長的孤兒
存在的廢墟

樹枝上的一霎那
一隻外來鳥
本來想留下...
只有
在我們之間  發一霎那
它的光





本張照片為李神泉先生之水墨畫「貴壽」,聯結網址:
http://tw.myblog.yahoo.com/jw!vOVuWO2UFRs4U0M3rU0nVL8jCw--/article?mid=2656

uit Slakkehuis 1 (korte gedichten)


MUUR

De scheur die ik zag
bleek in feite de schaduw
van een jonge boom.


LENTEVORST

Groen gras liet vannacht
zich zakken, als een sprei op
spitse krokussen.


BIJ DAGERAAD

Oudste populier,
nooit van de plaats bewogen –
u trilt als eerste.


POPULIER II

Als er geen wind waait
hangen de bladeren al
stil, in verwachting.


LIJSTERBES, BESCHADIGD

Mijn God, dan maar in
het horizontale, want
groeien zál uw groen !


MET DE STROOM MEE

Niet af te dwingen,
katjes in ’t gezicht. En door
wie te weigeren?


GROEIRING

Afsplitsing niet meer
te hechten: uw knop, mijn knop,
de tijd ertussen.


TUIN OP ZUIDEN

Bij mij op de tak
streek even een vogel neer:
op slag verleden.


ROTTERDAM

In Zuid op de trek
wordt zelfs de gele kwikstaart
tot een tussenvorm.


UITZICHT, RIANT

Thuis. Waar de prunus
je voortdurend uitdaagt om
paars te gaan bloeien.


MORNING IN THE SUBURBS

Terwijl de koffie
afkoelt, zien we even hoe
twee vogels paren.

--Lloyd Haft (uit Slakkehuis en andere korte gedichten, Querido 1985)

Wednesday, February 16, 2011

Crossings (from Anthropos)


I didn’t want to hit God on the head; just
skip a few stones over the water, show
a little boy the way you let it go, trust
water and wind to carry it over. But below,

under my weak and falling throw, there was
a gull, wings mantled in odd unbroken slate,
looking down for fishes not across to us.
It hit him. He turned bodily over, kept great

wings going, big brain dangling, caught
breath and fell into the widest lowest round
circle ever fisher flew. On he fought,
landward, nearing the ring’s end our standing ground.

He would have hit my head. I aimed a second stone
but he was up and over, right again, alone.

--Lloyd Haft (from Anthropos, Querido 1996)

Snijdingen (uit Anthropos)


Ik wilde God geen dreun op de kop geven: paar
steentjes over het water keilen alleen, een klein
jongetje laten zien: je laat ze los waar
water en wind het overnemen. Maar onder mijn

weke worp bleek een meeuw, stille passant
zwart gewiekt, in ongebroken lei gekield.
Zijn ogen zochten vissen, niet mijn open hand.
Raak! en toen klapte hij lijfelijk om, hield

grote vleugels slaande, hersenen hangend – gierde
schuin af en ademde, schoot zijn laatste ronde
in, stom lucht van de plaats schokkend en zwierde
af op het einde van zijn cirkel, waar wij stonden.

Hij zou mijn ogen treffen. Ik richtte een tweede steen
maar hij was erboven, recht en onbetwist alleen.

--Lloyd Haft (uit Anthropos, Querido 1996)

Monday, February 14, 2011

uit Anthropos 1 (gedichten)

(1)   Lodingen

De zon gaat onder. Aan een overkant
roept de meeuw, beroept dit andere ik
doorheen het leeg en matte transparant
van dag die hier verkleurt uiteindelijk,

roepende: wederzij was er nooit een,
enkelvoudig slib waaruit ik beter
had kunnen komen dan hier, waar water als steen
klaarligt, glad, kleurend al naar ether.

Mijn uitkomsten zijn vele: kurkomwonden
mondstukken van vervallen peuken
groen zoals de olie, ongebonden
vlotters op een donker stil beuken,

veel als ook mijn komsten: lichtplaatsen
die golven hier niet doofden, maar weerkaatsen.


(2)   Voor Hans Faverey

Eén keer was ik de zee in gelopen.
Niet dat ik besloot: wrakhouttakken
en opblinkende bierblikken dropen
af langs marmeren voetvlakken

vóór mij; ik volgde hen. Zo volgen ook
groeven van een perzikpit strak en als
riemend insnijdend hun steen, of een strook
zweet die dalend volgt de renpaardhals.

Tij keerde mij ; ik kwam terugontvouwen
en zag mij daar nog aan het strand staan
tennisballen slaan die als tegengehouden
vielen, niet meer in zee konden gaan

maar op het zand plekken maakten, zeer
wit, als vlekken op zacht rendierleer.


(3)   Sein

Doorkómen is doorbréken: zicht is nergens zacht.
De tak kraakt. Stort neer. Wat je ziet
is donker erachter. Want hemel is onze broeder niet,
zien is geen lichter zijn. ’t Is een andere macht.

Zie wanneer de aar opent – als haar vracht
in hardte is opgewassen tegen het gebied
waarin zij aarden zal, dat zomer overliet
aan wind, waarin het samen wordt uiteengebracht.

Licht komt niet zacht boven de weiden. Glas,
één scherf stukgeslagen, dat jaren lag
bij een blik dat roestte, waar bloedrood sap van ijzer op

droogde, brandend, tot zon vanuit dit dode gras
één flits hief, boven de hectaar van de dag
één baken, torenend uit een condoom en een flessendop.

--Lloyd Haft (uit Anthropos, Querido 1996)

Saturday, February 12, 2011

Oak (poem from Where Is the Body...)


Not one top but a dozen the oak has,
gnarled each, knotted every one.
Split many ways, dust-frecked as
all crown they clench sensing sun.

Shoving their mangle any way it will
they gouge wind, auger sky wide,
find each a flaying out to fill,
end each to a fuller, loner side.

Not head is single, but the heart
maybe; and thrust is one in hidden,
not in the worked grown broken part.
Dozen the wounds that open out unbidden

but every wound’s a window on within,
showing the heart in what the broken bole has been.

--Lloyd Haft (from Where Is the Body That Will Hold?, 1998)

Thursday, February 10, 2011

以此齋詩譜二首


漢樂逸    陳建龍

(1) 釣者

水流受阻之處
有魚一尾粼粼而動
我看見,我領受
牽引,憑一縷釣絲

石砥中流之處
激出水聲湍湍
底流翻騰而上
化為一陣昇華

我們卻僅能於隱隱之中
窺見其斷續、屈曲
其後,隱隱沒入雨中。
有這麼一道水流

升騰自截然不同的河川
潺潺如歌,引視線為絲。
此處,我的臉孔粼粼而動
襯映一片寒冷浮現

傍砥流之石。沒入霧靄之際
我斷續屈曲的釣絲,或說是臂膀
霎時可見
領受在眼前。


(2) 臨急湍釣風

是否,我還能覓得流水-
再度,越重重記憶之谷
那挾光而來的河?
山巒綿延

巖岩成鏈,拔地
攔空,沉寂的
堵堵屏障,曾經流水
曾經漣漪,曾經粼粼如歌

曾有許多人
佇立於此,據地
安身,不落高遠的罅隙
不落曳光的裂縫

此地僅存
涓滴低語:
赤裸的存在  不道未來
不詠過去

此地曾佇立,彼等釣風之人
如今不見水波,僅餘
臨去留下之鉤,僅餘
水中,鐵痕血跡


荷語原文2005年登載於荷蘭Querido出版社之《Formosa,福爾摩沙》。