Twee danswijsjes (gedichten)

(1) Wind die daar waait

Buiten het mensenwoordengieren om –     

buitenspel van hun gedoe, gedag

wil ik nog raken, klinken,

dansen in de wind die nergens hoort:

wind die kent

geen plaats, geen vaste vrede,

hoeft niet te weten want

‘alle weten is van wind’,

hoeft geen mond want

spreekt zich nergens uit,

doet geen oog want

hoeft zich niet te zoeken,

huist al nergens,

strooit zelf met daken,

lacht zich

(zo zou ik willen lachen)

aan onderdakse weters weg.            

(2) Mens die daar danst

Toen ging ik bij mijn armen,

benen, leden te rade,

zei tegen ze jongens

of jongen,

gaan we nog eens

samen? –

Zij zeiden niets,

zij waren,

wachtten nog het meest,

wachtten meer dan ik,

hadden meer van doen

met om ons heen al schaduw,

naderend allang.

Zij deinsden niet,

het was mij of zij dansten.

Zo was het mij:

waar alle wens,

alle mens gaat over

in de mens die danst.

Lodgings of Light (poems from Formosa)

(1)   Abele

Is light from over?

No, it is I

seeing the leaf from under,

I who stammer it is,

say it is white in the wind.

I who am here

to see it in falling:

turning and over in wind.

If my hands weren’t here

no one would feel

the edge, no one speak of a vein

that glows within.

Here in the falling

I speak for the leaf,

name it in turning and over,

over and over in wind.

(2) Remnant

Light is what is left –

what is!

What stays above the rock

at the water’s passing,

not of any color

but keeping color and all

in a rainbow’s spray,

a peacock’s fan,

showing each drop

as a round of the many,

one of the manying reaches

of light’s ever-widening hand.

Each is a mirror,

each is a member of me,

showing a way that I came,

gleam of the river I am.

--Lloyd Haft (from Formosa, Querido 2005)

Twee bomen uit Formosa (gedichten)

(1)   Abeel

Is licht van omhoog?

Nee, ik

die hier stamel zeg

licht.

Ik die het blad

zie, noem,

benoem van onderen

wit.

Zonder mijn vingers

zou niemand de randen

weten: en aderen

gloeiend erbinnen.

Ook waar het valt

blijf ik het blad belijden,

zie waar wind het opneemt

voorbij deze lippen.

(2)   Kersenbloesem, pruimenbloesen

voor Fou Wei-sin

Zoals de daken der mensenhuizen

een vorm aan de hemel verlenen

brengen de bomen plots

bloei op de leegte over.

Pruim uit het oosten,

kers van over de zee –

hoe weten zij bij ons

uit te komen?

Hoe in de winterse dag

handvormig bloeien, licht

vingervormig leggen?

Je wijst, wilt dat ik ook

zie hoe zij groeien: kers

recht pruim dwars, twee wijzen

van reiken. Nee:

reiken doen wij alleen. Zo

meteen breng je me naar het

station, reik ik je

een hand en ben weg:

weg als de kou uit de bomen.

--Lloyd Haft (uit Formosa, Querido 2005)