Gedicht: 'In den vreemde logerend, denk ik aan mijn naderende drieënzeventigste verjaardag'

Het wit van deze volle maan
doet mij denken aan destijds
een jarretelgordel.

Dat nu al herfstwind schuurt
over de verlaten vlonder
is niets nieuws.

Ik heb geen jacht dat dobbert
dat de wind vannacht
zal keren.

Wáár mijn toekomstige graf al
klaarligt, mag voor nu
nog Joost weten.


--Lloyd Haft
 

Nieuwe bundel 'Intocht'

Om op tijd te zijn voor een presentatie op 23 juni heb ik mijn nieuwe dichtbundel, Intocht, niet bij een commerciële uitgever aangeboden maar in eigen beheer uitgegeven. Het boek is en wordt als POD-uitgave gedrukt door het American Book Center in Den Haag. Exemplaren kunnen worden besteld op hun website (abc.nl) voor euro 7,60 plus portokosten:

https://www.abc.nl/book-details/intocht/g9789492563415

Deze bundel is geïnspireerd door mijn ervaringen als zanger en lezer bij een katholieke gemeenschap van de Slavisch-Byzantijnse ritus in Den Haag. Intocht is een verslag in gedichten van de blijvende verbondenheid na een overlijden. Verbondenheid met de overledene, maar ook met de andere leden van de gemeenschap, die 'de levens- en de nadag samen' blijven beleven.

Hieronder volgt het nawoord van de bundel, met daarna de eerste twee gedichten.

-- Lloyd Haft
7 juli 2018

NAWOORD

Toen Kees Hoogzaad in december 2013 overleed, kreeg ik een machtige impuls om na enkele jaren waarin ik mij op inactief had gesteld, mij weer te gaan scharen bij de kring van Slavisch-Byzantijnse katholieken in Den Haag. Zoals zo vaak werd het wegroepen van de één voor anderen aanleiding om weer bij elkaar te komen. Om een gedicht uit deze bundel te citeren: de Geest is een ‘vlam die verteert en vergadert’.

            In de Slavisch-Byzantijnse religieuze praktijk spelen beelden een voorname rol. Wat niet in woorden of logica gevat kan worden, kan men zich voorstellen en, althans of alvast, in die zin beleven. In de kerk, vaak ook thuis, is men omringd door ikonen die de aanwezigheid van een tijdloze gemeenschap voorstelbaar houden. Een beeld, met toewijding op een houtje geschilderd, is uit de liefdevolle voorstelling voortgekomen en voert daar steeds in terug.

Ook een fysiek gebaar kan een uitbeelding, een aanschouwelijk-maken, zijn. Het aansteken, bevestigen of in de hand houden van een kaars is een verwelkoming en een doorgeving van licht. Wie voorleest uit een eeuwenoude gewijde tekst waar dat licht op valt, brengt er een hoorbare dimensie bij. Gedurende vele jaren had ik het voorrecht zanger en lezer te zijn bij de Kerk van de Gedaanteverandering des Heren in Den Haag. Telkens werd ik aangedaan, en in mijn eigen taalgebruik beïnvloed, door de vertalingen die ik daar zag van de Oud-Slavische gebedsteksten. Door de directheid van stijl, waarin niets werd verklaard en dus afgezwakt, bleef de krasse lichaamstaal behouden van juist de geestelijke voorstelling. Hiervan mogen passages getuigen als

Moge mijn gebed u zijn/ als wierook vóór uw aangezicht

en

Heb in u mijn smeking...

Na het overlijden van Kees en het weerzien met zovele geestverwanten, kon het niet anders of ik zou erop doordenken, doorvoelen, en op mijn manier reageren. ‘Mijn manier’ zou dan zijn, conform mijn aard: er iets over schrijven. En dan niet in de logische, beperkte en beperkende taal van het wereldse proza, maar in poëzie. Poëzie, als zingevende brug tussen wat is en wat zou kunnen zijn, spreekt vaak iets uit wat de taal van de straat, of de krant van gisteravond, niet kan noemen. Als we iets kunnen ‘beamen’ – eigenlijk ‘er amen op zeggen’ – waarom zouden we dan een dierbaar mens na diens verdergaan niet ‘nabeamen’? Als wij ‘overschaduwd’ kunnen worden, waarom niet ook ‘overlichaamd’ tijdens ervaringen van het vermeerderde lichaam dat Paulus in 1 Korintiërs 12 en Efeziërs 4 heeft beschreven? Een ‘intocht’ is (onder andere) in de Oosterse liturgie het moment waarop de priester met brood en wijn feestelijk binnentreedt – maar waarom niet ook iemands intreden in een nieuwe bestaansvorm?

            Na de uitvaart van Kees werd ik achtervolgd, na-aangedaan, door herinnerde beelden en terugkomende zinsbeginselen. Een kring mensen die met flakkerende kaarsen in de hand om een graf stonden. Een glimmend schaaltje op tafel in de keuken van een kerkhuis. De lichtval in een sacristie, gezien door een lezer op weg naar zijn lessenaar in de vroegte.  Ik tekende ze op, ordende ze, en wijdde vaak de kleine uurtjes aan de vreugdevolle arbeid er een soort Nederlands van te maken.

            Nu, na vier jaar, lijkt mij de tijd gekomen om deze optekeningen met anderen te delen. Om wat als ingeving begon, weer dóór te geven. Zo is de kring pas rond.

Lloyd Haft

Oegstgeest, april 2018

Wij staan om je graf gebeden te zingen

Uit de botten nu

de letter in bestorven,

het nabeamen dat ons enig

eeuwig woord zal blijven

spreek je waar wij zingen,

klink je waar wij dringen

rondom je graf, groeve

die al open gaat in antwoord,

weerwoord op de hemel:

aardes nieuwste oog.

Zangers aan uw graf

Het woord dat u zou spreken

wordt nu onder ons bewaard

(wat is waarheid

anders dan bewaard?)

en hoe het klonk

of niet meer kon –

scheelt nu nog één letter

op de lippen die u nabelijden:

zerk of zwerk:

daar blijft zo weinig tussen –

wij die nog uitademen

de wee van wij.

 

After That One Night (poem)

After That One Night

I hold you tight because

I never held you up.

– Rilke

What if we met and the meadow stayed –

our arms didn’t surround,

didn’t encircle,

didn’t enscythe,

never enwreathed,

never enshrined,

left the green

that came to be around us

standing not ending,

growing not gone?

Do all forms close? close

in, wall out? Is there embrace

that leaves the open in,

does not hide the face?

-- Lloyd Haft

聖詠新繹兩首

--漢樂逸撰，蘇桂枝譯

聖詠新繹第23首

視物者知我

識我缺如

在曠野雜叢中

輕吟着安詳

在川流不息裏

反照着平靜

歷粗礦似真理

視吾心一體：

我屬於祂

儘管行走幽谷

面臨死亡憧影

我不畏分離

因祢知我

承襲祢之路

如豐盛宴席

身陷詆譭時刻

不棄關注

昂我首

啓我脣

我終日真摯

持光而行

了然有生之日

 蒙祢永居於此

聖詠新繹第27首

讓我的恐懼形成祢的光：

讓我的顫慄是祢出現的能量。

有如被強大敵軍圍繞

我心，孤自等候。

我唯一嚮往之事：

見我雙眼

呈現祢的潔美。

願在我圍牆般焦慮中

找到祢寓所，

願在我盲目找尋中

感到祢祭壇微光。

願在我呼籲中

聽到祢聖名。

有如我盼望祢之神色：

注視我。

我本應已消逝

然期望浩大：

願生前祢還見到我。

Twee Lieshoutse verzen (gedichten)

PAUW

Al lopend

kreeg ik ogen

zie mijn rug

van alle varen

thuis mijn dek

van stille veren

liggend zeil

dat open zal

waar u ten volle ziet.

OUDE PAUW

Pen op de rug die afloopt, toe-

loopt op een oog:

oudste die het langste daglicht

houdt, weet ook ’s winters

achter zich het oog,

oog dat ook na alle vallen

toont, alle rui, alle

rouw allang te boven.

--Lloyd Haft

oktober 2017

KERAMISTE (gedicht)/ 女陶藝者

Toen je de klei raakte

ging het voor mij leven – dit

altijd al in aarde levend, nu

lijvig licht

dat de stroom al zoekend

achterliet onder de oude wachtende,

altijd af-

wachtende, wetende bomen.

--Lloyd Haft

 

女陶藝者

當妳摸觸黏土

於我是生動--它

常年存在土壤中，現今

塑形持光

是流川不斷找尋

遺留在   老早等待，

時時

不停等待，本就有知的樹叢下。

作者：Lloyd Haft 漢樂逸

翻譯：蘇桂枝 Katie Su

Stroper (gedicht)

STROPER

Spiegeling uit water,

gloeiing uit het steen:

zo nam ik uit elk werelddeel

dát licht,

die glimp mee.

Samen één tocht:

waar ik kwam

kwam hét verder.

Er bleef geen sprankje buiten

dat zich flitsend binnen wist.

O en hoe groot, hoe goed zal zijn

die dag mijn koffer, kist

vol van vrijgekomen licht:

alles wat ik hier gezien

en niet gezegd.

--Lloyd Haft

Oktober 2016