uit Atlantis 1 (gedichten)

(1)   Koffie in de tuin

Dat de stoel wit is of een sigaretten-

pakje groen, dat is mijn vreugde niet. Blauwen,

gebroken witten zwoegend,

hemelen zijn mijn waarheid niet. Wat ik nog weet

heeft vorm, houdt als een hof.

Daar kwam je met je kopjes,

blad, mijn kracht één rilling die in je

hand aardde. Als de staart van de ekster

draaide je pols als een roer in de stilte

dat mijn wedervoerde naar waar ik

woon, kennende.

(2)   Onderpand

Je opende wijd je handen –

tweeling sterker dan daglicht in wachten –

en spreidde ze linnenhelder

over de windvertrouwde tafel

van je knieën

zoals esdoorns bloedbladeren –

rustplaats ook van stof – hun aderen

openen tot maas,

hangmat door bries alleen

gevlochten, die de zon liet liggen.

Anders dan die oude goudmoeie

gaf ik mijn gezicht in je bewaring –

vrede, alle straat voorbij,

met als kussen het aanbeeld

van je adem, waarin mijn palm

rond werd en paste

om je enkelknobbel: ongemeten munt.

--Lloyd Haft (uit Atlantis, Querido 1993)